10 april 2017 / De fundering.
11 april 2017 / Wachten op water.
13 april 2017 / De ankers bieden niet voldoende weerstand. Het wad heeft de kubus nog niet geaccepteerd. De kubus is ’s nachts ‘uitgespuugd’ en gaan lopen. Daan en Laurens vinden hem, 100 meter verderop. Gehavend. Gebarsten.
Hoe je je verhoudt tot het landschap heeft alles te maken met wat je er wilt doen. Ik had niet gedacht dat het plaatsen van een glazen kubus op het wad zo’n Fitzcarraldo-onderneming zou worden. – Daan.
14 april 2017 / Lotte wil graag uitproberen hoe het is als de kubus wordt afgesloten aan de bovenkant. Vera koopt een plexiglas-plaat. Veel mensen geven aan er dan niet meer in te willen, als hij ook van boven dicht is. Lotte wil het verschil tussen de binnen- en buitenruimte het liefst zo groot mogelijk maken. De kubus als autonome afgesloten ruimte, met ander klimaat, andere temperatuur, geen wind en ‘eigen lucht’. Hoe ver wil je gaan?
Net 3 uur in de kubus gezeten. Het water kwam langzaam op. Ik ben enthousiast. We hebben de perfecte toeschouwersruimte gebouwd. Hier kan je niets, behalve kijken. Aan alle kanten (rechts, links, boven, onder) de meest waanzinnige beelden; ingekaderd, scherp, levend, veranderlijk. Hier kan ik uren vertoeven. En tegelijkertijd; ik zit achter glas. Kan niets aanraken, doe niet mee, ben afgeschermd. Het is pijnlijk en mooi tegelijk. Ik realiseer me dat de meeste beelden die tot ons komen van achter glas zijn; via de lens van de camera, het glas van de telefoon, mijn computer, de tv. Bijna alles wat we zien toont zich aan ons via glas. Als ik terug loop naar de dijk duw ik mijn voeten zo diep als ik kan het zand in. Ik heb zin mezelf op de grond te gooien en in te graven. Vies worden, dat zou fijn zijn. – Lotte